Dit wil voorkom asof geen aspek van monetêre beleid onbetwis gelaat is nie.

• Die mandaat en doelwitte van monetêre beleid word fundamenteel bevraag, beginnende by ‘n uitsluitlike fokus op lae en stabiele inflasie soos wat byvoorbeeld met inflasieteikenstelling die geval is. Daar word selfs te kenne gegee dat die toepassing van monetêre beleid deur net na inflasie te verwys en die implikasies daarvan vir finansiële stabiliteit te ignoreer, tot die ontstaan van die krisis bygedra het. Daar is nou ‘n sterk denkrigting dat monetêre beleid veelvuldige doelwitte, en nie net inflasie nie, in ag moet neem. ‘n Duidelike onderskeid word ook nou getref tussen mikro en makro finansiële toesig, met sentrale banke wat die verantwoordelikheid vir makro-voorsorgtoesig van die finansiële stelsel gegee is.
• Die instrumente van monetêre beleid is uitgebrei met die toevoeging van kwantitatiewe verruiming tot sy arsenaal van beleidsrentekoerse, deels omdat die nastrewing van veelvuldige doelwitte veelvuldige instrumente vereis, maar veral weens die onvermoë van rentekoersbeleid om ‘n balansstaatresessie doeltreffend die hoof te bied. Die probleem van nulrentekoerse het skielik ‘n werklikheid eerder as ‘n akademiese kwessie geword vir baie meer sentrale banke as net die Bank van Japan wat reeds die afgelope 25 jaar daarmee te kampe het. Die vraag is nou of kwantitatiewe verruiming (of wat dit betref inkrimping) nie ‘n permanente eienskap van die toepassing van monetêre beleid moet word om nie net in krisistoestande nie maar as deel van normale beleidstoepassing gebruik te word nie. Voor hierdie vraag beantwoord kan word, moet die gevolglike rol wat sentrale banke dan by krediettoekenning sal speel eers uitgeklaar word.
• Die manier waarop sentrale banke met veral finansiële markte kommunikeer, het meer op die voorgrond gekom sedert daar besef is dat die bestuur van verwagtinge van toekomstige beleidsbesluite ‘n noodsaaklike deel van die beleidsoordragmeganisme is. Die finansiële krisis het dit tot ‘n nuwe vlak gevoer en beleidvormers se kommunikasie oor hul toekomstige monetêre beleid is op die spits gedryf. Enersyds is die Europese Sentrale Bank baie suksesvol met sy “wat dit ook al verg”-retoriek. Andersyds het die VSA Federale Reserweraad onbestendigheid in finansiële markte veroorsaak as gevolg van sy inkonsekwente boodskappe – die resultaat van kommunikasie oor toekomstige beleid wat te ver gevoer is. Deursigtigheid wat betref monetêre beleid behoort die geloofwaardigheid daarvan te ondersteun en nie te ondermyn nie.
• Die kontras tussen ‘n resessie veroorsaak deur sikliese monetêre verstramming in reaksie op toenemende inflasierisiko’s en ‘n balansstaatresessie met sy kenmerkende groot skuldlas het oor die afgelope vyf jaar sterk na vore gekom. Die weerstand teen die afskryf van skuld maak dit moeilik om die skuldprobleem op te los en belemmer die herstel. Daar kan met reg gevra word of die uiters toeskietlike monetêre beleid, veral histories lae rentekoerse, nie die uitstel van die hantering van die skuldlas aangemoedig het nie deur dit goedkoop te maak om nie net die bestaande skuld te dra nie maar selfs daartoe toe te voeg.
• Die grootskaalse aankope van staatseffekte deur sentrale banke as deel van hul kwantitatiewe verruimingsaktiwiteite het die gevare van fiskale oorheersing aan die lig gebring. Die Europese Sentrale Bank het die kwaaiste onder kritiek deurgeloop vir sy effekte-aankoopbedrywighede. Dit het die ESB aangepor om die vyeblaarbenadering te volg en daarop te wys dat hy net effekte in die sekondêre mark, en nie primêre uitgifte nie, koop. Die Bank ag dit klaarblyklik nie belangrik nie dat hy nietemin die voorraad verhandelbare effekte deur sy aankope verminder en dat die pryse van primêre uitgifte die voorbeeld van die sekondêre mark volg waar opbrengskoerse met opset afgedruk word! Hoe die likwidering van sentrale banke se vergrote effekteportefeuljes moet plaasvind sonder om die ewewig in markte te versteur, is steeds ‘n ope vraag – om hierdie effekte tot hul vervaldatum te hou, kan dalk op die ou einde die beste opsie wees.
• Die optrede van sentrale banke in die aanloop tot die krisis, asook hul daaropvolgende reaksie, het daartoe gelei dat hul verantwoordbaarheid en onafhanklikheid opnuut bevraagteken is. Hul aanvaarding van ‘n kwasi-fiskale rol om die finansiële stelsel van inploffing te red, het sentrale banke se profiel in die oë van die publiek en politieke verteenwoordigers verhoog, veral in die VSA. Die kwessie van doelwit-onafhanklikheid versus instrument-onafhanklikheid, met laasgenoemde (maar nie eersgenoemde nie) wat tradisioneel as die voorreg van sentrale banke beskou word, het ‘n nuwe wending geneem weens die omstredenheid van kwantitatiewe verruiming.